Nog geen moment van spijt!!

Eindelijk internet, dus eindelijk een reisverslag!!
Ik heb al zoveel te vertellen!

Vrijdag ben ik al heel vroeg opgestaan om het vliegtuig te halen. Het was een zeer lange en vermoeiende dag. Aangekomen bij het geweldige gastgezin, zijn we meteen gaan slapen. Samen met Shanah verblijf ik bij Victoria Urasa Family. Dit is een weduwe met 2 zonen die op een boarding school zitten. Die hebben we dus nog niet gezien. Victoria heeft nog een geadopteerde dochter Happy (+/- 18 jaar) die ook goed voor ons zorgt en ons bezig houdt met haar verhalen. We krijgen echt super lekker eten, proper huis, warm water en een westers toilet. We zijn op het laatste nog verplaats van gezin omdat het vorige gezin niet bereikbaar was door de regen..

Zaterdag zijn we rondgeleid door Els, een Belgische vrijwilligster die ondertussen al is vertrokken naar huis, in Arusha Town. Ze heeft ons enkele tips gegeven over wat we best kunnen aantrekken van kledij, geen korte short en geen diepe decolleté, ook over de normale gang van zaken in het gastgezin en wat de gewoontes in Tanzania zijn. Ook hebben we al enkele woorden Swahili geleerd zoals wanneer we worden aangesproken op straat met Mambo moeten we antwoorden met Poa, wat 'Hoe gaat het?' en 'Goed' betekent.

Zondag: We waren al zeer tevreden over het weer; warm, zon en géén regen. We hadden al wat nood aan een zwembad, dus zijn we naar Freedom logde (een soort vakantieoord) gewandeld om wat af te koelen.

Maandag is iemand van de organisatie ProjectsAbroad ons komen halen voor de introductie. We zijn al een beetje rondgeleid in het ziekenhuis: Ngarenaro Health Centre. Daarna zijn we met de dala dala (de bus) naar het centrum van Arusha gegaan om te lunchen. Daar hebben we al wat kennisgemaakt met de anders vrijwilligers.

Dinsdag: Stage dag nr.1. Wat een dag!
We moeten ongeveer 45 min wandelen naar het ziekenhuis. We volgden in het ziekenhuis de "briefing" in het Swahili, dus veel hebben we er niet van begrepen. We hadden besloten om de eerste enkel te observeren en uit te zoeken hoe het ziekenhuis werkt. We hebben heel veel vragen gesteld en als een bevalling kunnen zien. Steriliteit? Nee, dat kennen ze niet echt. Het ziekenhuis heeft ook een soort kind en gezin waar we ook even zijn gaan helpen om de baby's te wegen. We hebben heel het ziekenhuis verkent en dan met veel indrukken naar huis gegaan.

Woensdag zijn we in actie gevlogen en meteen het heft in eigen handen genomen. We hebben elke een bevalling kunnen doen! Joehoe!! Ook hebben we iets minder leuks meegemaakt. Een vrouw was aan het bevallen terwijl we de verloskamer binnenkomen. De vroedvrouw vertelde ons dat de vrouw haar kindje al een week niet voelde bewegen en dat het een stuitbevalling was (met de poep eerst). We zagen dat de huid al aan het ontbinden was. Wanneer de benen geboren waren, beseften we dat het kind ook een afwijking had. Het kind had een hydrocephalie (waterhoofd) en waarschijnlijk ook een IUGR (groeivertraging). Dit was even schrikken, want dit had ik nog nooit gezien. Het was volledig stil in de verloskamer toen het kind geboren was, want dit had nog niemand gezien..

Donderdag lag er een vrouw in de verloskamer met een infuus voor extra vocht. Ze was al ongeveer 17 uur in arbeid. Ze was volledig uitgeput. Shanah en ik hebben ons ontfermd over de vrouw, want ze had steun nodig die ze niet kreeg van de vroedvrouwen. We luisterden om de 5 min naar de harttonen van de baby, die steeds zeer goed waren. Na een uur werd ze dan getransporteerd naar een ander ziekenhuis terwijl ze 9 cm ontsluiting had en klaar was om te beginnen persen. Ze had dus al enorme persdrang. éénmaal aangekomen in het anders ziekenhuis spraken de vroedvrouwen over foetal distress. Waarop Shanah en ik vroegen waarom? De harttonen waren steeds heel goed. Hieruit hebben we dan geleerd dat sommige vroedvrouwen niet zoveel kennis hebben over verloskunde, maar hier niet tegen kunnen inbrengen. De volgende dag hoorden we eindelijk de reden waarom de vrouw was getransporteerd. Ze had medicatie nodig om de weeën de bevorderen, maar omdat ze in Ngarenaro geen keizersnede kunnen uitvoeren mag dit niet gegeven worden voor gevaar van overstimulatie.

De volgende dagen volgen nog, maar het accu van de laptop is op en geen stopcontact in de buurt. Enkel buiten hebben we internetbereik.
Tot de volgende!!!