Wat een dag..
Door: Fien
Blijf op de hoogte en volg Fien
11 Maart 2014 | Tanzania, Arusha
Week 2
De week begon al vol met sensatie. Tijdens de briefing kwam een vrouw binnen gelopen en riep: Nursie, nursie!! Enkele vroedvrouwen liepen naar buiten. Ik was nieuwsgierig naar wat er allemaal aan het gebeuren was, daar buiten. Dus Shanah en ik zijn ook een kijkje gaan nemen. Een stond een dala dala (bus) voor het ziekenhuis met daarin een vrouw die aan het bevallen was. Rond de dala dala stond natuurlijk iedereen te kijken, zoals in België ramptoeristen. Wanneer de baby geboren was, heb ik deze aangepakt, ben naar binnen gelopen om de baby te controleren en onder de warmtelamp te leggen. Eerst dacht ik dat de baby dood was, omdat hij zo wit zag. Maar dat was gelukkig niet! Shanah en ik hebben de baby gecontroleerd en gewogen. Met als conclusie: prematuur (te vroeg geboren), maar wel gezond. De vroedvrouwen vroegen aan ons of de baby prematuur was. Waarop wij antwoorden: Ja! We gaven nog enkele argumenten waarom de baby prematuur is. We krijgen als antwoord terug dat de baby niet prematuur is, maar gewoon small for date. Maar een uurtje later was de baby getransporteerd naar een ander ziekenhuis ter observatie om wille van prematuriteit, want de vrouw was slechts 34 weken en enkele dagen zwanger. Hierbij volgenden bij Shanah en mij enkele vraagtekens...
Vandaag hoopten we op een bevalling dat we zelf konden doen. Maar we hebben niet zo veel succes gehad.. Een vrouw meldde zich aan op de verloskamer. Ik wou haar onderzoeken, maar de vrouw in het groen (kuisvrouw!!!!!) wou de vrouw onderzoeken. Ze deelde mee dat de vrouw 8cm ontsluiting had. Nog geen 2 seconden daarna is de vrouw bevallen. Enige frustratie bij Shanah en mij kreeg even de bovenhand, maar Hakuna Matata. Enkele uren daarna roept een vrouw in arbeid ons. Ze heeft persdrang. We nemen haar mee naar de verloskamer en ik onderzoek haar: volledige ontsluiting, maar een stuitligging (poep eerst). De vroedvrouw onderzoekt nog een keer voor de zekerheid. De vrouw wordt niet getransporteerd naar een ander ziekenhuis, dus Shanah en ik maken ons klaar voor de bevalling. Het was mijn beurt voor een bevalling. Ik had een beetje zenuwen dat ik een stuitbevalling zou mogen doen. We hebben nog snel overlopen wat te doen bij een stuitbevalling: afblijven tot de schouderbladen zichtbaar zijn anders gaat de baby de armen opslagen naast het hoofd, waardoor de diameter van het hoofd en de armen te groot is om door het baringskanaal te passeren. Maar toen kwam er iemand met een blauw uniform aan (geen vroedvrouw) en zei ging mee de bevalling doen. Zij had blijkbaar geen kennis rond stuitbevallingen, want ze raakte de stuit continu aan wanneer deze geboren was. Ik heb haar gezegd dat ze het kind niet mag aanraken omdat de armen anders gaan opslagen, maar ineens verstond ze geen Engels meer. De armen waren dus opgeslagen en het kind kon niet passeren langs het geboortekanaal. Ze heeft geprobeerd aan het kind te trekken en te sleuren. Gelukkig kwam de hoofdvroedvrouw en een dokter even later binnen om het kind te laten geboren. De geboorte duurde heel lang, waardoor de navelstreng ook heel lang afgekneld zat. Shanah en ik zeiden al tegen elkaar: "Dit duurt al te lang. Het is te laat". Na veel wringen - draaien - trekken, is de baby geboren. Geen reactie, geen ademhaling, maar alles bij wonder nog wel een hartslag. Ze zijn meteen beginnen reanimeren (balloneren). Ze hebben gelukkig wel zuurstof! Na een uur balloneren, vroeg ik aan de dokter of de baby niet geïntubeerd moet worden. Wanneer hij dit wou doen, viel ineens de elektriciteit uit.. Geen zuurstof meer voor het kind. Maar opnieuw gebeurde er een mirakel: het kind ademde vanzelf!! Iedereen in de verloskamer heeft toen een klein vreugdedansje gedaan. De ademhaling was nog niet echt optimaal en kreeg nog een beetje zuurstof ter ondersteuning. Even later is het kindje overgebracht naar een ander ziekenhuis. Ik ben zo blij dat de baby vanzelf ademt, maar dit had misschien allemaal kunnen voorkomen worden... Fysiek en mentaal uitgeput, zijn we naar huis gekeerd. Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben en dat we ons verhaal kunnen delen. Want dit was toch wel een moeilijk moment. Ik hoop dat we morgen een gewone dag zullen hebben met normale bevallingen, zonder dat er kuisvrouwen even vroedvrouw komen spelen.
De week begon al vol met sensatie. Tijdens de briefing kwam een vrouw binnen gelopen en riep: Nursie, nursie!! Enkele vroedvrouwen liepen naar buiten. Ik was nieuwsgierig naar wat er allemaal aan het gebeuren was, daar buiten. Dus Shanah en ik zijn ook een kijkje gaan nemen. Een stond een dala dala (bus) voor het ziekenhuis met daarin een vrouw die aan het bevallen was. Rond de dala dala stond natuurlijk iedereen te kijken, zoals in België ramptoeristen. Wanneer de baby geboren was, heb ik deze aangepakt, ben naar binnen gelopen om de baby te controleren en onder de warmtelamp te leggen. Eerst dacht ik dat de baby dood was, omdat hij zo wit zag. Maar dat was gelukkig niet! Shanah en ik hebben de baby gecontroleerd en gewogen. Met als conclusie: prematuur (te vroeg geboren), maar wel gezond. De vroedvrouwen vroegen aan ons of de baby prematuur was. Waarop wij antwoorden: Ja! We gaven nog enkele argumenten waarom de baby prematuur is. We krijgen als antwoord terug dat de baby niet prematuur is, maar gewoon small for date. Maar een uurtje later was de baby getransporteerd naar een ander ziekenhuis ter observatie om wille van prematuriteit, want de vrouw was slechts 34 weken en enkele dagen zwanger. Hierbij volgenden bij Shanah en mij enkele vraagtekens...
Vandaag hoopten we op een bevalling dat we zelf konden doen. Maar we hebben niet zo veel succes gehad.. Een vrouw meldde zich aan op de verloskamer. Ik wou haar onderzoeken, maar de vrouw in het groen (kuisvrouw!!!!!) wou de vrouw onderzoeken. Ze deelde mee dat de vrouw 8cm ontsluiting had. Nog geen 2 seconden daarna is de vrouw bevallen. Enige frustratie bij Shanah en mij kreeg even de bovenhand, maar Hakuna Matata. Enkele uren daarna roept een vrouw in arbeid ons. Ze heeft persdrang. We nemen haar mee naar de verloskamer en ik onderzoek haar: volledige ontsluiting, maar een stuitligging (poep eerst). De vroedvrouw onderzoekt nog een keer voor de zekerheid. De vrouw wordt niet getransporteerd naar een ander ziekenhuis, dus Shanah en ik maken ons klaar voor de bevalling. Het was mijn beurt voor een bevalling. Ik had een beetje zenuwen dat ik een stuitbevalling zou mogen doen. We hebben nog snel overlopen wat te doen bij een stuitbevalling: afblijven tot de schouderbladen zichtbaar zijn anders gaat de baby de armen opslagen naast het hoofd, waardoor de diameter van het hoofd en de armen te groot is om door het baringskanaal te passeren. Maar toen kwam er iemand met een blauw uniform aan (geen vroedvrouw) en zei ging mee de bevalling doen. Zij had blijkbaar geen kennis rond stuitbevallingen, want ze raakte de stuit continu aan wanneer deze geboren was. Ik heb haar gezegd dat ze het kind niet mag aanraken omdat de armen anders gaan opslagen, maar ineens verstond ze geen Engels meer. De armen waren dus opgeslagen en het kind kon niet passeren langs het geboortekanaal. Ze heeft geprobeerd aan het kind te trekken en te sleuren. Gelukkig kwam de hoofdvroedvrouw en een dokter even later binnen om het kind te laten geboren. De geboorte duurde heel lang, waardoor de navelstreng ook heel lang afgekneld zat. Shanah en ik zeiden al tegen elkaar: "Dit duurt al te lang. Het is te laat". Na veel wringen - draaien - trekken, is de baby geboren. Geen reactie, geen ademhaling, maar alles bij wonder nog wel een hartslag. Ze zijn meteen beginnen reanimeren (balloneren). Ze hebben gelukkig wel zuurstof! Na een uur balloneren, vroeg ik aan de dokter of de baby niet geïntubeerd moet worden. Wanneer hij dit wou doen, viel ineens de elektriciteit uit.. Geen zuurstof meer voor het kind. Maar opnieuw gebeurde er een mirakel: het kind ademde vanzelf!! Iedereen in de verloskamer heeft toen een klein vreugdedansje gedaan. De ademhaling was nog niet echt optimaal en kreeg nog een beetje zuurstof ter ondersteuning. Even later is het kindje overgebracht naar een ander ziekenhuis. Ik ben zo blij dat de baby vanzelf ademt, maar dit had misschien allemaal kunnen voorkomen worden... Fysiek en mentaal uitgeput, zijn we naar huis gekeerd. Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben en dat we ons verhaal kunnen delen. Want dit was toch wel een moeilijk moment. Ik hoop dat we morgen een gewone dag zullen hebben met normale bevallingen, zonder dat er kuisvrouwen even vroedvrouw komen spelen.
-
11 Maart 2014 - 18:55
Alien:
Hoi lieve Fien!
Amai, wat is dat daar allemaal. Dat is niet te geloven dat dat daar allemaal maar kan!
Ik geloof mijn oren niet!
Dat zal wel ongelofelijk frustrerend geweest zijn!
Ik hoop dat het voor de rest toch al heel gezellig is daar samen met Shanah (doe haar maar de groetjes)
Heel veel succes en plezier!
Kusjes van iemand die je mist xxxxxxxxx -
12 Maart 2014 - 00:08
Lore :
Hey fien,
Het is fijn om jou blogs te lezen, zeker omdat je hetzelfde gastgezin en stageplaats hebt als wij vorig jaar. Aldie vverhalen klinken zo bekend en brengen zoveel herinneringen naar boven. Op vlak van stuitbevallingen hebben ze nog niks bijgeleerd, goed dat jullie baby het overleefd heeft! Ik hoop dat je nog veel leuke vlotte bevallinge kan doen, die gaan er zeker nog komen! Binnenkort zullen jullie ook wel wat mwer mogen doen, zo was het in het begin bij ons ook :). Geniet er vooral nog heel hard van en doe ze bij victoria en in het zh maar veel groetjes! Ohja, zijn onze doptones en bd meters er nog? ;)
X lore -
12 Maart 2014 - 09:47
Linda Luc:
amai, een heel avontuur.............
Nog vele leer-ervaringen toegewenst.
Linda -luc
-
13 Maart 2014 - 19:50
Maria De Schutter:
Hallo Fien,
Het is leuk om je ervaringen te volgen. Jullie beleven daar toch het een en ander. Goed voor je dat je met twee bent.
Maria (moeder van Joppe) -
16 Maart 2014 - 08:18
Hermine Hoeyberghs:
Hoi Fien,
Zo ver weg en toch zo dicht bij...echt héél interessant om dit te lezen. Wat een ervaringen dat jullie daar opdoen. Na al die thuisverhalen van in de auto...had ik nooit durven denken dat je deze weg zou durven nemen. Amai, chapeau !!!
Wat een levenservaring, iets dat je nooit of nooit zult vergeten. Geniet ervan en hopelijk kan je je achteraf nog aanpassen aan deze westerse wereld !!!
Groetjes van jouw mama's ex-collega waarvan ik de babbels enorm mis ! -
21 Maart 2014 - 12:37
Amber:
Oh amai Fien, wat is dat daar allemaal! Een kuisvrouw die de bevalling doet, dat zouden we hier niet snel tegen komen denk ik! :)
Super goed dat het kindje toch overleefde! Hij zal heel veel geluk gehad hebben! En uiteraard schitterende vroedvrouwen daar! ;-)
Nog veel succes Fientje!
De groetjes aan Shanah!
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
