Nachtshiften

Maandag hebben we ons mentaal en fysiek voorbereid op de 3 nachtshiften, want een shift van 12u is niet niks. De nachtshift duurt hier zo lang omdat we voor de donker aan het ziekenhuis moeten zijn en pas mogen vertrekken als het terug licht is. Drie studenten van Nederland die voor ons in Ngarenaro Health Centre stage liepen, hadden ons al gewaarschuwd om meteen een bed in te palmen wanneer we aankwamen. Anders zouden we op een houten bankje moeten liggen wanneer er even niets te doen is. Tijdens de nachtshiften mogen we ook slapen wanneer er even niets te doen is, gelukkig! Voor 11u waren al 3 vrouwen bevallen. De nachten zijn dus al veel drukker dan overdag. De vroedvrouwen gingen slapen en eentje daarvan was niet echt zo'n toffe en heeft onze spullen van een bed gezwierd waardoor wij geen bed hadden.. Gelukkig waren niet alle bedden van het ziekenhuis bezet en konden we daar nog op slapen. Na een paar uurtjes slapen werden we wakker van het roepen van een vrouw. Ze had persdrang en kon elk moment bevallen. Met een slaapkop heb ik dan een bevalling gedaan. Niet echt ideaal, maar ik was wel meteen wakker. Rond 3u kwam de dokter langs, een zatte dokter.. Ook hiervoor hadden de Nederlandse meisjes ons gewaarschuwd. Vanaf toen waren we continu alert. We voelden ons verantwoordelijk voor het welzijn van de vrouwen. De zatte dokter viel de vrouwen op materniteit, en in arbeid en de slapende vroedvrouwen steeds lastig. De Nederlandse meisjes hebben dit al willen melden, maar dit mocht niet van de vroedvrouwen. Shanah en ik zijn van plan om dit volgende week met onze dagshiften, te melden. Want dit kan niet.

Nacht 2, wat een lieve vroedvrouwen! Één vroedvrouw had stoffen bij die ze verkoopt om te laten zien aan de rest en we hebben meteen een bestelling gemaakt. Waar een nachtshift al niet goed voor is ;) Hierna meldde zich steeds vrouwen op de verloskamer aan. We hebben niet stilgezeten die nacht. Rond middernacht zijn er 2 vrouwen bevallen. Nadat iedereen gesteld was, hebben we even kunnen rusten. Shanah maakte me ineens wakker en vroeg waar een vrouw was. Ze lag niet in haar bed. Ze was op eigen houtje naar de verloskamer gewandeld. Shanah ging even kijken en ze was klaar om te bevallen. Ik was net op tijd in de verloskamer om Shanah te assisteren. Het was weeral een geslaagde nacht. En gelukkig is de zatte dokter niet langs geweest.

Woensdag zijn we heel even thuis in ons bed gekropen. Rond de middag zijn we naar het snakepark geweest. Eerst zijn we naar het snakebite hospital geweest waar we meer hebben geleerd over slangenbeten en hoe deze verzorgd worden. Daarna zijn we naar de zoo geweest met slangen, krokodillen, leguanen, een aap, gier,... Vervolgens zijn we naar het masaimuseum geweest met daarna een paar kleine souvenirhutjes en tot slot een ritje op de dromedaris. Het was een interessante en bewogen dag! Die avond zijn we nog voor nacht 3 naar het ziekenhuis gegaan met de taxi, want het was al donker.

Nacht 3, weeral kei toffe vroedvrouwen, een vroedman en een andere niet zatte dokter! Het was weer zoals vorige nacht een stormloop van vrouwen in arbeid die zich aanmeldde aan de verloskamer. Er was ook een vrouw bij die slechts 28 weken zwanger was. We namen de vrouw meteen mee naar de verloskamer. Daar hebben we, zoals bij alle vrouwen die worden opgenomen, eerst de buik gemeten (fundushoogte). Deze was ongeveer 34 cm. Deze lengte doe je plus 4 cm en dan heb je de aantal weken zwangerschap. Dus 38 weken zwanger. De buik was dus niet zo klein. Wij en de vroedvrouwen dachten meteen, die vrouw zou wel verder zijn dan 28 weken. Shanah deed het vaginale onderzoek: 7 cm ontsluiting en een stuitligging (poep eerst). De vroedman onderzocht ook een keer om dit te bevestigen. En inderdaad 7 cm ontsluiting, een stuitligging en plots braken de vliezen. Bij een stuit krijgen de vrouwen voor 10 cm ontsluiting al persdrang, het breken van de vliezen zorgt voor meer contracties, dus.. dit het zou kunnen dat dit niet lang meer zou duren of de vrouw bevalt. En inderdaad nog geen 2 minuten later kwam er een voetje te voorschijn. Shanah deed meteen steriele handschoenen aan en ik maakte een kanga (doek) warm om de stuit te omvatten. We riepen beide: "Don't touch, don't touch!" Uit schrik dat het zelfde zou gebeuren als bij de vorige stuit. Wanneer je de baby te snel aanraakt, kunnen de armen opslagen waardoor de diameter hoofd en armen te groot is om geboren te kunnen worden. Iedereen was aanwezig in de verloskamer en keek hoe wij het deden. Shanah deed de bevalling met assistentie van mij. We vertelden luidop wat shanah moest doen. De baby was geboren (een jongen), Shanah legde hem op de buik van de mama en ik ontferm mij over de baby terwijl Shanah de navelstreng doorknipt. De baby deed niks.. Meteen na het afnavelen heb ik de baby meegenomen naar de opvangtafel met daarboven een warmtelamp. De vroedvrouw had al aspiratiemateriaal klaarliggen en verwijderde meteen al de secreties. Meteen daarna roep Shanah mij: "Fien, daar zit er nog ene in!!" Ik ben meteen naar de Shanah gegaan en ik heb aan de buik gevoeld. En inderdaad, het is een tweeling. Shanah was even de kluts kwijt en wist niet meer wat te doen. Het was een momentje van chaos. Ik heb haar meteen gezegd een vaginaal onderzoek te doen om te weten hoe kind 2 zal geboren worden. Het was een hoofdligging. Ondertussen was baby 1 al aan het wenen, oef! Eerst werden de vliezen geboren met veel vruchtwater. Shanah brak de vliezen en onmiddellijk daarna werd baby 2 geboren (een meisje). Ze weende meteen, maar was kleiner en veel bleker dan haar broertje. Ik heb haar ook meteen onder de warmtelamp gelegd en nagekeken. De diagnose was twin-to-twin transfusion syndroom, dit is een syndroom waarbij er een ader van de ene naar de andere baby gaat via de navelstreng waardoor baby 2 minder bloed krijgt en hierdoor bleker en kleiner is dan baby 1. Baby 1: jongen, 2.200kg en een slechte start (apgar: 3-4-8), baby 2: meisje, 1.600kg, bleek (apgar: 8-8-9) en beide prematuur. Ik vroeg aan de dokter of de baby's werden getransporteerd naar Mt. Meru ziekenhuis. De dokter vroeg aan ons waarom we dit zouden doen. Alle bovenstaande redenen hebben we opgenoemd en hij knikte met volle overtuiging ja. Nadat ik nog even een bevalling had gedaan en gehecht, zijn we met de ambulance naar Mt. Meru gegaan. Onze namen werden in het dossier geschreven, wat normaal niet wordt gedaan. De vroedman vertelde tegen de vroedvrouw dat we studenten waren en hier schrok ze toch even van. Die nacht werden we op handen gedragen. We kregen heel veel respect voor hoe we deze onverwachte situatie hadden opgelost. Met een lach op ons gezicht keerden we moe terug naar huis. Onderweg hebben we tegen elkaar gezegd dat we de volgende keer eerst moeten denken aan een tweeling wanneer de buik groter is dan het aantal weken zwangerschap.

Donderdag zijn we even gaan ontspannen bij het zwembad. Even niets doen, dat hadden we wel verdiend na zo'n lange bewogen nachten.
Vrijdag hebben we voor school gewerkt nadat de elektriciteit terug was.
Zaterdag hebben we eerst een wandelingetje gemaakt van 1u20 om in Fifi's te gaan luchen, want dat was blijkbaar wel eens de moeite. Daar heb ik eens wat gezond gegeten, want het eten hier is heel vettig!! Daarna zijn we met z'n zeven (de andere Belgen) naar de masaimarkt gegaan om souvenirtjes te kopen. Dit zijn kleine hutjes, meer als 100 en in elk hutje moet je geweest zijn of de verkopers zijn boos. Ook hebben we steeds moeten afbieden, want ze durven nogal veel te vragen. Op het einde van de dag waren we echte businessvrouwen! Na terug een wandeling van 1u20 kwamen we vuil en bezweet met al onze souvenirs terug thuis aan. Geen elektriciteit, dus een tête à tête met kaarslicht en geen douche, want er was geen water..
Vandaag, zondag, hebben we eerst ons ondergoed en sokken gewassen. Het wordt weer een dagje thuis zitten en werken voor school.